EGO
Mutlu bir şeyler yaşayınca veya kendimi iyi hissettiğimde kendimi sevmeye başlıyorum. Gün içinde kendimi o kadar darlıyorum ki bunu yaparken sanki nefret ettiğim birini mutsuz etmek için çaba harcıyor gibiyim. Böyle bir çabaya tabi ki sahip değilim ama günlük yaşantımda insanları gerçek anlamda darlamayı seviyorum. Ters cevaplar vermeyi, bir nevi onları sınamayı. Bu sınamayı geçenlerle ise çok sıkı bir bağ oluştuğunu düşünüyorum kendi açımdan. Karşı taraf bunu milyonlarca farklı frekansta algılayabiliyor. Fakat aynı frekansa geçtiğimizde ise benim için değerli bir an oluşuyor. Kendimi sevdiğim günlerde, saatlerde veya anlarda eski yazdıklarıma veya paylaştıklarıma odaklanıp kendimi övüyorum. Her şeyin bokunu çıkartmayı sevdiğimden dolayı belki de. Kendimi darladığımda bi misketin içine gömecek kadar sıkıştırmayı, kendimi sevdiğimde ise dünyanın tapusu komidinimdeymiş gibi hissetmeyi biliyorum. Sürekli uçlarda yaşıyorum. Benim için mutlak bir kötü ve mutlak bir iyi var. Sahip olduklar